Fractal

Λέξεις μαχαίρια

του Μάκη Αρμένη //

 

armΑυτοί που γράφουν κάθε μέρα θα με καταλάβουν, υπάρχουν μέρες που δεν σου χρειάζονται λέξεις, μπορείς καλύτερα να εκφραστείς με μια αποστροφή του προσώπου, μια ματιά, μια κίνηση του χεριού, που δεν θα χαιρετάει, μια κλωτσιά, μια φτυσιά.

 

Μήπως να αντικαταστήσω τις λέξεις με σύμβολα, που κάθε σύμβολο θα έχει χίλιες λέξεις: Ένα μαχαίρι, ένα πιστόλι, ένα ηφαίστειο, μια θάλασσα ένα φεγγάρι, έναν ήλιο, ένα βλέμμα…
Προς τι τόσα λόγια περιτυλίγματος, τόση φλυαρία;

Προς τι να γράψω για την Πατρίδα μας, που μας σκοτώνει και για την ιδιαίτερη, που όλο βυθίζεται. Είναι άχαρος ο ρόλος να μετράς κάθε μέρα τα πόσα μέτρα βάθους.

Θα συνεχίσουμε… Όχι από εκεί που μείναμε, αυτή η πορεία δεν έχει στάσεις, δεν κάνει διαλλείματα, λειτουργεί όσο και η ζωή, όσο και η καρδιά. Άντε λίγο πιο γρήγορα, λίγο πιο αργά, λειτουργεί όμως. Μια φορά να σταματήσει, θα είναι η πρώτη. Και η τελευταία.

Το παράπονο, δεν είναι για εκείνο ή το άλλο. Είναι μια στιγμή συσσώρευσης, για όλα. Απροσδιόριστες και με μπόλικη δόση ασάφειας οι αιτίες, το αποτέλεσμα, όμως, εκείνου του χρόνου της σιωπής, δίκαιο!

Δε σας κρύβω, δυσκολεύομαι σ’ αυτήν την καθημερινή επικοινωνία.

Δυσκολεύομαι σε μια προσπάθεια ν’ αλλάξω τα κλισέ. Αφαιρώ λέξεις, διαφοροποιώ τη σειρά, αυθαιρετώ, χρησιμοποιώντας πολλές φορές, αδόκιμους όρους, όχι για να πρωτοτυπήσω, αλλά για να κρατήσω στη ζωή λέξεις, που απ’ την κατάχρηση αδυνατούν να αποδώσουν το πραγματικό τους νόημα.

Δυσκολεύομαι ακόμα περισσότερο αυτήν την περίοδο, γιατί μπροστά στην ανυποληψία της πολιτικής, στα νεκροταφεία των λέξεων που δημιούργησαν οι πολιτικοί, το διάστημα που προηγήθηκε, χρειάζονται λέξεις μαχαίρια, που θα σηματοδοτήσουν τη νέα εποχή. Που θα δώσουν μια άλλη αισθητική. Που θα υπερασπίζονται την αλήθεια.

Αυτά που λέγαμε και γράφαμε τα προηγούμενα χρόνια, φαίνονται μιας άλλης μακρινής εποχής. Τι να γράψουμε σήμερα; Αυτό που βιώνουν οι έλληνες μόνο σε κατάλευκες κόλλες, χωρίς τη βοήθεια βιβλιογραφίας και με νεαρές λέξεις, αθώες και απείραχτες από τη φθορά της χρήσης, θα πρέπει να ερμηνευθεί.

Δεν τέλειωσα χρειάζομαι και άλλες λέξεις, όσο και να συμπυκνώνω δεν αρκούν. Μπορεί το παράπονο να τα σκέπασε όλα, μπορεί να τα πλάκωσε με δέκα μέτρα χιόνι, χιόνι, όμως, λειώνει.

Όσο και αν προσπάθησα δεν κατάφερα να διαχειριστώ το θυμό μου, την προεκλογική περίοδο. Δεν άντεξα να βλέπω αυτές τις φιγούρες που ευθύνονται για την καταστροφή να μου κουνούν το δάκτυλο.

Και ήταν αυτός ο θυμός που συνεχίστηκε όταν για πρώτη φορά ήμουνα από την μεριά των νικητών. Αι στο διάολο. Έως εδώ. Φτάνει πια. Συνήθως έτσι τελειώνει κάτι ανυπόφορο και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για κάτι άλλο. Είναι στιγμή που ένα μείγμα συναισθημάτων εκρήγνυται. Από την υπερένταση στην ανακούφιση, από την αγωνία στην εκτόνωση. Οι συμπεριφορές διαφορετικές για τον καθένα, όλες όμως συμφωνούν, εμφορούμενες από ένα φορτίο που ξεπέρασε τον αποθηκευτικό χώρο της ψυχής.

Νοιώθεις από την αντίθετη πλευρά, ακριβώς τη ζωή εκείνου του δευτερόλεπτου, μετά την εκσπερμάτωση. Σκορπισμένες λέξεις και καμία προσπάθεια για να μπουν σε μια σειρά. Και τι σειρά να βρουν, που να χωρέσουν;  Λέξεις μάνες,  μήτρες, κυψέλες, τα άπαντα των ποιητών που μας συνάντησαν. Κάθε μία σέρνει πίσω της  και μια ζωή.

Επιστροφή στο Λαό και στην πολιτική θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί με δυο λόγια αυτό που δημιουργείται μέσα στα χαλάσματα. Επιστροφή στην κοινωνία σε μια αμφίδρομη πορεία, που βγάζει ψυχή και γεννά προσδοκίες. Σε μια περίοδο αποδόμησης, η συγκρότηση πυρήνων άμυνας  δημιουργούν ευνοϊκές προϋποθέσεις για το αύριο.

Δεν σας το κρύβω, πρώτη φορά νοιώθω τόσο αισιόδοξος. Πρώτη φορά, εν μέσω τόσων προβλημάτων, πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε. Και θα τα καταφέρουμε. Όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε.

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top