Fractal
Home / ΑΠΟΨΕΙΣ / ΣΙΝΕΜΑ / Θερινά σινεμά – Εκατό χρόνια όνειρα
23/07/2014, 1:16 μμ

Θερινά σινεμά – Εκατό χρόνια όνειρα

του Παύλου Θ. Κάγιου //

 

Κλείνουν εκατό χρόνια ύπαρξης τα θερινcine kamariά σινεμά στη μεταλλαγμένη μας εποχή και επιμένουν να μας προσφέρουν ένα ταξίδι στα φιλμικά όνειρα.

 

Τη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα εμφανίστηκαν στην Αττική τα πρώτα θερινά σινεμά που γνώρισαν εποχές δόξας και εποχές παρακμής . Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 μόνο σε Αθήνα-Πειραιά-περίχωρα υπήρχαν 418 θερινά σινεμά και Πανελλαδικά 415. Μια δεκαετία μετά και λόγω τηλεόρασης, το 1975, έχουν μείνει 310 –Πανελλαδικά 308. Ώσπου στα τέλη του 20ου αιώνα –τη σειρά της τηλεόρασης σε ανταγωνισμό με το σινεμά πήραν το βίντεο και τα DVD- έχουν απομείνει 99 -95 Πανελλαδικά. Και στις μέρες μας σε όλη την Αττική είναι 38 -στο κέντρο της Αθήνας 15, ενώ στη Θεσσαλονίκη έχει απομένει ένα !

Τα θερινά σινεμά, βέβαια, ακολουθούν την γενικότερη κατιούσα που παρουσιάζει και στη χώρα μας, όπως σε όλο το κόσμο, ο κινηματογράφος λόγω των νέων μέσων επικοινωνίας του θεατή με το φιλμικό έργο(Τ.V, βίντεο, DVD, ιντερνετ). Αρκεί να αναφέρουμε ότι το 1964 κόπηκαν, μόνο στα θερινά σινεμά, 23.000.000 εισιτήρια σε όλη τη χώρα και το 1967 31.000.000 εισιτήρια! Το 1975 αυτά έπεσαν στα 10.000.000 και στα τέλη του 20ου αιώνα έφτασαν στα 5.000.000 εισιτήρια.

Η κήρυξη των 22 θερινών σινεμά στο κέντρο της Αθήνας στη δεκαετία του ’90, δεν κατάφερε να σταματήσει τον κίνδυνο εξαφάνισής τους. Αλλά και η μετατροπή τους σε Δημοτικούς Κινηματογράφους, πρόσκαιρα μόνο τα τόνωσε καθώς με την εμφάνιση της οικονομικής κρίσης πολλοί Δήμοι αδυνατούν να τα συντηρήσουν. Δυναμική ένεση, στάθηκε η απόφαση των γραφείων διανομής –εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’90- να προβάλουν νέες ταινίες κι όχι μόνο χιλιοπαιγμένες επαναλήψεις και τους θερινούς μήνες.

Το γεγονός, βέβαια, πως η συντριπτική πλειοψηφία των θεατών των κινηματογραφικών ταινιών ήταν και είναι από 15 μέχρι 30 χρόνων, δύσκολα μπορεί να ξαναφέρει το νερό στο αυλάκι, τον πολύ κόσμο, δηλαδή, στους κινηματογράφους ή στα πολυτραγουδισμένα θερινά σινεμά. Αυτό το κοινό είναι «εθισμένο» στα νέα ηλεκτρονικά μέσα και στο παράνομο «κατέβασμα» όλων των νέων φιλμ, πολλές φορές, μάλιστα, πριν, ακόμα, βγουν αυτά στις αίθουσες. Έτσι, στις μέρες μας ακόμα και τα ντιζαϊνάτα Mουλτιπλεξ που στη δεκαετία του ’90 κατάφεραν να ξαναβάλουν αυτές τις ηλικίες στις αίθουσες, παρουσιάζουν αισθητή κάμψη.

Είναι, πλέον, σίγουρο, πως τα θερινά σινεμά δεν θα ξαναζήσουν τις θρυλικές εποχές τους. Το ίδιο ισχύει, βέβαια, και για τις κλειστές αίθουσες, αν σκεφτείς πως το 1967 σε όλη τη χώρα είχαν κοπεί 137.500.000 εισιτήρια και το 1999 μόνο 10.000.000 εισιτήρια. Τα θερινά σινεμά, πάντως, δεν πρόκειται να εξαφανιστούν. Παραμένουν ένα ελληνικό στολίδι που σπάνια συναντάς σε άλλη χώρα. Γι αυτό και διεθνή κανάλια και έντυπα, έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια μακροσκελή και ολοσέλιδα αφιερώματα σε θερινά σινεμά της Αθήνας (Θησείον, Σινέ Παρί). Ευχάριστο νέο, επίσης, για τα θερινά σινεμά του κέντρου της Αθήνας, αποτελεί και το γεγονός ότι από φέτος το καλοκαίρι, ανέλαβε δυναμικά το τιμόνι των καλτ κινηματογράφων Ριβιέρα, Βοξ, Αθηναία, Παναθήναια η Πέγκυ Ρίγγα, η κόρη του αείμνηστου Θόδωρου Ρίγγα που είχε ταυτίσει τη ζωή του με το θεσμό και την υπεράσπιση των θερινών κινηματογράφων.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top