Fractal

Διαλέξεις για τον Ρομαντισμό

της Πωλίνας Γουρδέα //

 

romatismos_front-page-0Στις διαλέξεις του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ο Στέφανος Ροζάνης μας έλεγε  ότι βιώνουμε έναν μετα-ρομαντικό κόσμο, αλλά οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι ο Ρομαντισμός είναι ένα διαρκές κριτικό στοιχείο της κουλτούρας μας, αφού διαπερνά τις στάσεις και τον στοχασμό μας ενάντια σ’ έναν άνθρωπο χωρίς φύση και σε μια φύση χωρίς άνθρωπο.

Προς μεγάλη μου έκπληξη, έφθασε στα χέρια μου ένα μικρό και λεπτό βιβλίο από τις εκδόσεις Εξάρχεια, με τίτλο Διαλέξεις για τον Ρομαντισμό, του Στέφανου Ροζάνη, για να μου θυμίσει την εποχή της φοιτητικής μου περιπέτειας μέσα στα μεγάλα κείμενα του Ρομαντισμού.

Το βιβλίο αυτό, όπως μας αναφέρει ο ίδιος ο συγγραφέας του, ξεκίνησε ως μια σειρά διαλέξεων στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ με την επιμέλεια της ποιήτριας Μαρίας Κυρτζάκη. Στη συνέχεια, έγινε μια δεύτερη επεξεργασία αυτών των κειμένων για να καταλήξει να παρουσιαστεί ως μια σειρά διαλέξεων στο ίδρυμα Θεοχαράκη από τον Οκτώβριο του 2013 έως τον Φεβρουάριο του 2014. Η έκδοση αυτή είναι μια εισαγωγή στη θεωρία και στη λογοτεχνική πρακτική του ρομαντικού κινήματος που παρέχει ένα καινούργιο και τρομακτικό νόημα στην ανθρώπινη ελευθερία. Το ανθρώπινο υποκείμενο, μέσα στον Ρομαντισμό, ταυτίστηκε με τον εκπεσόντα Άγγελο, με την ύψιστη μορφή του Σατανά, που έχοντας χάσει την προγενέστερη θεϊκή του υπόσταση ορθώνεται μέσα από την εκπεσούσα αρνητική συνείδηση που αντιτάσσεται στην εξουσία του Θεού – Πατέρα.

Η συνείδηση έχει απολέσει την παραδεισιακή προοπτική της αιωνιότητας, έχει εξοριστεί από το Θεό, και έτσι είναι μια «κακή» συνείδηση, μια εκπεσμένη συνείδηση. (σελ. 79)

Φυσικά, η έκπτωση συνιστά την πηγή της αγωνίας και του τρόμου, από την οποία αναδύεται η υπέρτατη αξία, αλλά και η θεμελιώδης ποιότητα του δημιουργού. Για τους Ρομαντικούς η δημιουργική φαντασία εκπορεύεται από την πτώση της ανθρώπινης συνείδησης. Η μοίρα του ανθρώπου είναι να εκπίπτει και να βρίσκει τη δύναμη να επανακάμπτει, δημιουργώντας μέσω των συλλήψεων του αισθητηριακού κόσμου. Το ρομαντικό κοσμοείδωλο έχει ως συστατικό και ιδρυτικό όρο της ρομαντικής θεωρίας και πράξης τη διάκριση μεταξύ ωραίου και υψηλού. Το υψηλό το διακρίνει ο δυναμισμός και η σύλληψη του κόσμου μέσω των αισθήσεων, ενώ το ωραίο το χαρακτηρίζει η στατικότητα, η ισορροπία των ανταγωνιζόμενων δυνάμεων.

Όπως επισημαίνει ο σύγχρονος γάλλος στοχαστής Αντουάν Φεβρ (Antoine Faivre), οι ρομαντικοί «θέτουν τον μύθο της πτώσης στο κέντρο της συμβολικής τους σκέψης. Το πνεύμα χρειάζεται τον άνθρωπο για να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του, για να φανερωθεί, διότι ο άνθρωπος έπεσε και στην πτώση του παρέσυρε τη φύση». (σελ 80)

Το εξαιρετικό αυτό βιβλίο μάς υπενθυμίζει πως ο Ρομαντισμός του 19ου αιώνα δεν αφορά μόνο τις αντιλήψεις για την τέχνη, αλλά πρωτίστως, αφορά την τέχνη του ζην και αυτό ήταν το αντικείμενο των συγκεκριμένων διαλέξεων. Θεά Τύχη, λοιπόν, να έχει κανείς τον Στέφανο Ροζάνη οδηγητή στα δύσκολα και μεστά νοήματα του Ρομαντισμού.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top