Fractal
Home / ΑΠΟΨΕΙΣ / Δεν γράφω αυτά που θέλω
11/07/2014, 1:00 μμ

Δεν γράφω αυτά που θέλω

του Μάκη Αρμένη //

 

aerasΚαι είναι ο χρόνος που σε οδηγεί αναγκαστικά στις αποθήκες. Εκεί που έχουν στοιβαχτεί χιλιάδες εικόνες, έτοιμες να σου καλύψουν το κενό. Πολλές φορές γυρίζω πίσω. Από το πρόσφατο παρελθόν, μέχρι τα χρόνια της νεότητας μου. Όχι δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Μόνο τη μνήμη μου εξασκώ. Οι μεταφερόμενες εικόνες από τα βάθη του δικού μου χρόνου, αποκτούν μια άλλη διάσταση. Με εκπλήσσουν ευχάριστα. Γίνονται ένα καινούργιο κομμάτι εμπειριών, με πρόσφατες ημερομηνίες. «Εκείνα που έζησα τρομάζουνε το χρόνο». Και ήταν εκείνα, εκείνου που τα έζησε, σ’ εκείνη την χρονική στιγμή. Σαν μια ταινία από τη θέση του θεατή.

 

Οι επαναλήψεις παλαιότερων κειμένων, δεν αφορούν μόνο τη διαχρονικότητα τους, είναι όπως τα τραγούδια σε νεότερη εκτέλεση. Κάποια έχουν δημοσιευτεί μισοτελειωμένα, τους λείπουν κάποιες λέξεις, κάποιοι τόνοι παραπάνω, κάποιο χρώμα, που εκείνη την ασπρόμαυρη ημέρα της πρώτης εκτέλεσης, δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Μπορεί η πρώτη εκτέλεση να κρύβει κάτι το αυθεντικό, η νεότερη όμως το ενισχύει . Έχω την αίσθηση ότι ο χρόνος που περνάει με απελευθερώνει.

Με απασχολεί έντονα τελευταία. Δεν γράφω αυτά που θέλω. Μια ελάχιστη αλήθεια βλέπει το φως και γίνεται άλλοθι για εκείνα που σκεπάζονται επιμελώς από σιωπή. Ένα μικρό μέρος εξομολόγησης, τεχνηέντως διατυπωμένο, ώστε να βγάζει την επιθυμητή εικόνα. Η καθημερινή μάχη με τον εγωισμό μου, δεν είναι εύκολη υπόθεση, ακόμα και τις μέρες που φαίνεται τσακισμένος, σκοπιμότητες εξυπηρετεί.

Πολλές φορές υπάρχει έντονο το στοιχείο του αυτοσαρκασμού, για να ενισχύσει πρωτίστως την αμυντική λειτουργία. Παίρνουμε την ευθύνη να τα ψάλουμε στον εαυτό μας, υπερβολικά τις περισσότερες φορές, για να μη δώσουμε σε καμία περίπτωση το δικαίωμα να μας κρίνει κάποιος άλλος. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη τη μεγάλη για να αποφύγουμε και την πιο μικρή.

Κάνω προσπάθειες και έχω κερδίσει κάποια μέτρα. Υπάρχουν στιγμές δύναμης ή αδυναμίας, που πετάγονται κάποιες λέξεις προς τα έξω, μεταφέροντας μέσα μου αέρα ελευθέριας. Τις περισσότερες φορές αποσπασματικά και σε χρόνους ανώδυνους. Σε χιλιάδες κείμενα που έχω γράψει όλα αυτά τα χρόνια, έχω διασπείρει αλήθειες με τρόπο, που να μην λένε την αλήθεια.

Εμείς που έχουμε αρνηθεί την εξομολόγηση, με την θρησκευτική έννοια του όρου, επιχειρούμε αποσπασματικά, αφού βεβαίως επιλέξουμε το δέκτη, να βγάλουμε κομμάτια της ψυχής απ’ το μπαούλο και να ράψουμε κουστούμια. Διαφορετικά κουστούμια, ταιριαστά στους φίλους που θα τα φορέσουν, ώστε να δείξουν κατανόηση.

Μόνο αυτό με παρηγορεί, που μέχρι σήμερα δεν κατάφερα να πάω παραπέρα, από ένα μέσο όρο που απεχθάνομαι. Βλέπετε κάθε κείμενο έχει διαφορετικούς αποδέκτες.

Όχι δεν φταίει η υγρασία που τσακίζει κόκκαλα, «κατάλοιπα μιας γενιάς που ανεμίζει τα λάβαρα του παρελθόντος, πνιγμένη στην ανασφάλεια και στον εγωισμό» είναι η αιτία.

Όχι δεν είναι ακραία…«δημιουργικές ενοχές ενός εκδρομέα του ’70 είναι, που προσπαθεί, με λέξεις να επικοινωνήσει, αλλά μέχρι σήμερα γίνεται αποκλειστικός φορέας του αυστηρά προσωπικού… δηλαδή της μοναξιάς του».

Δεν γράφω αυτά που θέλω. Από μόνη της όμως η παραδοχή με πήγε σήμερα λίγα εκατοστά παραπέρα. Που ξέρεις… Και αυτή η νέα εκτέλεση, αποδοχή είναι. Και ακόμα παραπέρα.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top